วิศวะกรชาวอินเดีย มาติดตั้งเครื่องจักรที่ปัตตานี ผมดูแลเรื่องการกินอยู่ระหว่างที่เขาทำงานให้ผมตลอดเวลา 7 วัน.. เขาไม่เคยกินอาหารญี่ปุ่น ก็ได้มากินที่ปัตตานี และเขาได้อยู่ในเหตุการณ์ระเบิดในเมืองปัตตานีอีกด้วย
วันที่พี่ปั้นป่วย น้องปอนด์ก็ต้องพลอยขาดโรงเรียน ตามพ่อแม่มาเฝ้าพี่ปั้นที่โรงพยาบาลที่หาดใหญ่ด้วย แต่ระหว่างวันน้องปอนด์ก็เบื่อ ป่าป๊าเลยรับหน้าที่พาน้องปอนด์ไปเที่ยวสวนสัตว์สงขลา ไปด้วยกันแค่ 2 คน ให้ม่าม๊าเฝ้าพี่ปั้นที่โรงพยาบาล ครั้งแรกของน้องปอนด์ที่ได้ตัดสินใจว่าจะไปดู/ไม่ดูสัตว์อะไร ครั้งแรกที่นอนปอนด์มาเที่ยวสวนสัตว์ในสภาพนอนหลับมาเรียบร้อยและสดชื่นเต็มที่ ครั้งแรกของป่าป๊าที่ต้องพาน้องปอนด์เที่ยวคนเดียวลำพัง เป็นประสบการณ์สนุกๆที่น่าประทับใจเหลือเกิน
แต่ละปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว พวกเราไม่ใช่เด็กกันแล้ว เราเชื่อมั่นว่ายิ่งมีเงินมากขึ้นเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีอิสระ มีความสุขสมหวังมากขึ้นเท่านั้น การทำงานหนักทั้งหมดที่ทำลงไปก็จะผลิดอกออกผลตอนที่เราเกษียน ยิ่งทำได้ดีเท่าไหร่ ก็ยิ่งเกษียนเร็วและเกษียนรวยมากขึ้นเท่านั้น – แต่สุดท้าย เมื่อเรามองดูผู้ใหญ่รุ่นพ่อแม่เรา เรากลับรู้ได้ว่า ไม่ใช่แบบนั้นเลย
ผ่านไปอีกแล้ว 1 ปี, เวลาของชีวิตเราเหลือน้อยลงไปอีกนิด, ตอนนี้ผมอายุย่างเข้า 34 ขวบแล้ว หากคิดว่า จะทำงานจนถึงอายุ 55 ขวบ ก็จะเหลือเวลาทำงาน สร้างความสุขในการทำงาน และสร้างตำนานของตัวเอง เพียงแค่ประมาณ 7,300 วัน เท่านั้นเอง – แต่ความต้องการของเรา(กิเลส) มันช่างมากมายเกินกว่าที่เวลาชีวิตของเราจะเอื้ออำนวยให้เราได้ทั้งหมดที่เราต้องการ อยากจะย้ำเตือนให้ใช้ชีวิตให้มีประสิทธิภาพที่สุด เพราะสิ่งเดียวที่เรามีจำกัด และไม่สามารถหาซื้อมาจากที่ไหน ไม่สามารถเอาคืนกลับมาได้ นั่นคือ เวลา
